Υποκουλτούρα και η σημασία της Τέχνης
Του Κωνσταντίνου Παρχαρίδη, Φοιτητή Νομικής Δ.Π.Θ.
(…)Η ‘γνήσια’ Τέχνη, δηλαδή η τέχνη που εξυπηρετεί το ορθό και το ηθικό, δύναται να μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από το ναδίρ της ύπαρξής μας αφού βέβαια το θέλουμε και οι ίδιοι πραγματικά. Για αυτόν τον «πόλεμο» ενάντια στο κιτς και στην κακογουστιά η Τέχνη έχει να χρησιμοποιήσει τα δικά της «όπλα» για να αμυνθεί τονίζοντας έτσι τη σημασία της και τη σπουδαιότητά της. Δεν πρόκειται για κανέναν άλλο από τους πνευματικούς ανθρώπους, τους αληθινά πεπαιδευμένους οι οποίοι θα είναι πρόθυμοι να καθοδηγήσουν «τα απολωλότα πρόβατα» στον ίσιο δρόμο. Ευτυχώς αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν εκλείψει ακόμα.
(…) H τέχνη είναι μια καθαρά «κοινωνική» πράξη, μια πράξη της ίδιας της κοινωνίας, του κοινωνικού συνόλου, δεδομένου ότι ο καλλιτέχνης αφουγκράζεται την κοινωνική συγκυρία και την μετουσιώνει σε έργο. Προβληματίζει και προβληματίζεται, αφυπνίζει συνειδήσεις και «αφυπνίζεται» κι ο ίδιος, μεταδίδει τον παλμό του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι μέσα από τα δικά του μάτια αλλά και νιώθει τα μάτια των συν-ανθρώπων του να τον κοιτούν και να συναισθάνονται των αγωνία, τη χαρά και τη λύπη του. Συνεπώς ένα έργο τέχνης είναι δημιούργημα της εποχής του, ζει από την εποχή του και καταπιάνεται με όσους στέκονται δίπλα του με ήθος, γνώση και φρόνηση… Είναι δημιούργημα ανθρώπων που κοπίασαν γιατί μέσα από αυτόν τον κόπο μπορεί κανείς να αγγίξει την τελειότητα. Δεν είναι κάτι το εύπεπτο και το εφήμερο. Η τέχνη είναι κάτι το αιώνιο, μια πανανθρώπινη γλώσσα που μιλάει στην ψυχή των ανθρώπων και ενώνει τους λαούς με διαφορετικούς πολιτισμούς, αλλά και διατηρεί ταυτόχρονα την εθνική αυθυποστασία του κάθε λαού, της κάθε φυλής. Φυσικά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η τέχνη δείχνει την ακμή και την πρόοδο μιας κοινωνίας, αφού καταμαρτυρά την άνθιση της συγκεκριμένης κοινωνίας τη δεδομένη χρονική στιγμή. Γι’ αυτό ας αποδείξουμε στον εαυτό μας πως παραμείναμε άνθρωποι με παιδεία και υψηλά ιδανικά!…